Van Châtellerault tot in Poitiers …

Gisteren werd ik weer ontzettend in de watten gelegd. Het begon al meteen met een lokale specialiteit dat eruit zag een verbrande biscuit. Maar dat bleek de bedoeling te zijn én het bleek dan ook nog eens op basis van kaas te zijn. Ik kan je vertellen dat het niet alleen op een biscuit leek maar ook zo smaakte. Een hele lekkere, luchtige biscuit. Het verbrandde stuk heb ik niet opgegeten maar blijkbaar eten ze dat hier wel gewoon mee op. 

‘s Avonds eerst een aperitiefje, daarna couscous als voorgerecht, daarna een vegetarische lasagne, gevolgd door wat kaas, een stuk taart én een koffietje. Verstaan jullie wat ik bedoel met in de watten gelegd worden? 

Gisteren stuurde Astrid me een foto van Sylvain Chavanel, een bekende coureur uit Châtellerault. En hij kwam even ter sprake met Sylvette (de vrouw die me een bed aanbood die avond). Bleek dat hun dochter met Sylvain op de schoolbanken had gezeten en beide families elkaar goed kennen. We nemen even een kleine sprong in de toekomst nu. Ik wandel van Châtellerault naar Poitiers en ik passeer een golfterrein. Wie passeer er naast me? Juist Sylvain Chavanel. Ik herkende de man zijn gezicht meteen maar ik zou er geen geld op hebben ingezet, ware het niet dat zijn naam in witte letters op zijn wielertruitje stond. Alweer zo’n grappig toeval. 

Maar goed gisterenavond vroeg gaan slapen om vroeg te kunnen vertrekken. Ja, 08u30 is nog steeds vroeg voor mij, maar blijkbaar gaat dat nog veranderen, zegt men mij hier. 

Nadat Louis me enkele kilometer verder afzette op de officiële route, resteerde er me nog een dertigtal kilometer, met wisselvallig weer. En dat is een beetje vervelend, wel of geen capuchon? Want wandelen met is een stuk minder aangenaam. 

Vandaag slaap ik voor de eerste keer in een slaapzaal. Ik deel de kamer met Bruno, een fietsende pelgrim. Als alles goed is ga ik straks met nog een andere Nederlandse fietspelgrim afspreken om wat te gaan eten. Zij reed (vermoedelijk zonder het te beseffen) heel even naast Chavanel. 😉