De natste etappe!

Gisteren, nadat ik mijn update had gepost, ging ik naar één van de weinige restaurants die open was op deze Franse feestdag. Onderweg nog halt gehouden bij een fort waar tot mijn verbazing best wel wat te zien was. Ik mocht overigens als pelgrim gratis binnen, en misschien waren het mijn sandalen met blote voeten, maar ik heb geen idee hoe hij wist dat ik pelgrim was. Tientallen mensen in kostuum die demonstraties gaven, onder andere een werkende trebuchet waarmee ze waterballonen tegen het fort knallen. 

Daarna ging ik verder richting het restaurant want ik had mijn zinnen gezet op een gebakken camembert. En hoewel de keuken pas om 19 uur open ging zouden ze voor mij een uitzondering maken. Eerlijk Montbazon is eigenlijk echt goed geweest voor me. Overal waar ik kwam, waren de mensen er gewoon heel vriendelijk en gastvrij. Bedankt Montbazon!

Deze morgen vertrok ik in Montbazon, eerst langsgeweest bij de mairie om alles in orde te brengen, daarna samen met Astrid gezocht naar slaapplaatsen voor de komende drie dagen om tot slot de regen te trotseren. Met een zelfgemaakt systeem met plastic zakken hoopte ik te voorkomen dat mijn schoenen, sokken en voeten zouden doorweekt worden. Dat hielp, eventjes. Maar het was niet bestand tegen de onophoudelijke regen. Pas in Ste-Catherine-de-Fierbois (zo’n 16 kilometer verder) nam de intensiteit van de regen een beetje af. 

Ik volgde deze keer niet exact de pelgrimswegen, maar wandelde op de kaarten app van Apple de e. En ik kan je vertellen dat dat niet altijd onfeilbaar is. De ene keer sta je voor een gesloten poort en kun je zonder creativiteit niet verder. De andere keer eindig een paadje gewoon in een veld en sta je daar mooi te blinken. Ja, Ik heb het veld doorkruist, om vervolgens in een berm te belanden vol bramen en netels maar ik had Ste-Catherine-De-Fierbois bereikt met doorweekte voeten. Hier is een veertiende eeuwse pelgrimsherberg, maar die had uiteraard geen plaats voor jullie pelgrim. 

Hoe dan ook ik ging even de kerk binnen om van sokken te veranderen, mijn huidig paar kon je letterlijk uitwringen. En ging daarna terug verder, richting mijn slaapplaats, nog zo’n 7 te gaan, met een vers paar kousen die ook al vrij nat waren toen ik arriveerde in Sainte-Maure-de-Touraine. 

Ik verblijf in een huis van een jong gezin. De ouders waren zelf pelgrim en hebben een stukje van hun huis ingericht om pelgrims te kunnen ontvangen. Een douche, enkele bedden, krantenpapier voor de natte schoenen … je merkte al snel dat deze mensen ook de weg hebben bewandeld. 

Zopas heb ik de vrouw des huizes ontmoet. Ze was niet zeker of ik er was, wat ben jij discreet lachte ze. Dat is ook wel een beetje bewust want ik hoor hen bezig met de jonge kindjes en dan wil je natuurlijk niet storen. Maar wat ik wel ontdekt heb, is dat ook in huizen van pelgrims het er niet altijd zonder traantjes aan toe gaat.

We zijn weer een stapje verder. Elke ochtend gaan we vooruit. Ultreia! Ja dat was een vrij letterlijk citaat uit het pelgrimslied van Compostela, wat hier aan de muur hangt.