Wie is er klaar voor een Stijnesk verhaal?

Een late update vandaag, maar dat komt doordat ik hier zo’n fijne avond heb gehad. Geen zorgen dus, het is vooral een teken dat het goed zit. En dat ik onderweg niet echt veel heb geschreven. 😊

Zoals jullie weten verbleef ik gisteren nabij Vendôme op zo’n 34 kilometer vanwaar ik nu deze update schrijf. Vlak voor mijn vertrek vraag ik aan Dominique en Pascal of ze mijn credencial willen invullen. Ze doen dat, we praten nog even na en we zeggen vaarwel en tot ziens. Ik controleer nog een laatste keer mijn kamer, en weg was ik, terug op weg op de weg.

De dame die me de locatie voor deze avond doorgaf zei me dat het enkele kilometers voorbij Chateau-Renault was. Maar 7 kilometer extra bovenop 27 kilometer is toch wel echt pittig hoor. Daar komt nog eens bovenop dat het vandaag 23 graden was. Dus je snapt vast dat ik blij was wanneer ik aankwam op mijn nieuwe slaapplaats. De weg ernaartoe verliep weinig spectaculair, het was voetje voor voetje doorheen bossen en velden en langs water. U begrijpt en vergeeft me vast dat zelfs dat moois na 3 weken van veelal hetzelfde een beetje vanzelfsprekend kan worden. 

Aan de telefoon gaf ik aan liever een ‘accueil familiale’ te hebben, omdat ik ergens die ontmoetingen wel nodig heb. Niet weer een commerciële slaapplaats, dacht ik bij mezelf. Maar ik had niet verwacht wat voor een fenomenale locatie er vandaag op mij stond te wachten. Een gezellig huis, dat zeker, maar alsof dat nog niet genoeg was hangt dat huis vast aan een oude watermolen die zo goed als volledig gerestaureerd werd. Wat een magistraal ding om in werking te zien. De high-tech van vroeger en de passie waarmee Marcel over de molen praat is gewoon ontroerend. 

Mijn slaapplaats vandaag is een beetje the best of both worlds dus. Echt waar, dit voelt meer aan als een gastgezin dan een commerciële transactie. Dat is alleszins ook het doel van Marcel en Agnes en daar slagen ze wonderwel in. Iets wat ze blijkbaar ook voor dieren doen, want ze waren druk in de weer met het verzorgen van egeltjes die gevonden waren en waar geen moeder of vader meer in de buurt van te zien was …

Maar dus … ik beloofde jullie een Stijnesk verhaal en daar gaan we. Omdat ik niet opnieuw wilde meemaken wat ik deze morgen meemaakte: vlak voor mijn vertrek nog snel even mijn credencial invullen, leek het me een goed idee dat vanavond reeds in orde te brengen. Dat dacht ik ten minste, want overal gezocht maar niet gevonden. Het was ondertussen 22 uur en ik loop te zoeken naar mijn credencial. “Waar is dat ding?” “Ik heb toch nooit …” Zonder raak ik alvast niet binnen in de meeste pelgrimsherbergen, vrij cruciaal dus. 

Ik dacht durf ik nu nog bellen? En dat heb ik dan ook gedaan. En ja hoor, ze hadden het boekje gevonden op de keukentafel. Daar waar hij het had ingevuld, lag het nog steeds. Ze stelden voor het op te sturen naar mijn adres, maar dat leek me geen goed idee. Verder weet ik niet waarom ze het niet eerder hadden gemeld, maar hoera het ding is terecht, en morgen mag ik erom. En Marcel bood aan me te voeren naar daar, ontzettend lief, en ja, ik weet het typisch … zucht.