Le premier pèlerin de l’année!

Het vertrouwen van Brigitte en Antoine in mij was zo groot dat ze me zelfs alleen hebben gelaten in hun huis. Een vertrouwen dat ik, als pelgrim, zelf, moeilijk zou kunnen schenken aan een wildvreemde. Wat een ongelooflijke mensen, wat een verwennerij ook! Eerst werd ik getrakteerd op een echt lekkere risotto, daarna -op zijn Frans- een salade met verschillende kazen en Brigitte had ook nog een lekker taart gemaakt met zelfgemaakte confituur. Eerlijk waar, wat een ongelooflijke mensen. 

En dan begon het gevecht … het begon fantastisch eigenlijk. Ik had er helemaal zin in. 30 kilometer leek me veel maar haalbaar. En de eerste twintig leken dat te bevestigen. Astrid vergezelde me zelfs een stuk aan de telefoon, altijd leuk, wat zie ik haar graag eigenlijk. Veronique (waar ik bleef slapen in Hem) zei me dat ik dat niet mocht vergeten, daar zit geen gevaar in. 

Maar dan, na die eerste twintig werd het toch weer een strijd. Mijn voeten doen pijn, knieën doen pijn, alles doet een beetje pijn. Sorry, Patrick, ik ga het toch weer even over pijntjes moeten hebben. Niets onoverkomelijk, dat zeker niet, maar leuk is wel anders natuurlijk. Uiteindelijk bijna 35 kilometer gestapt, want in Beauvais moet je natuurlijk ook de kathedraal bezoeken, al was het maar om je stempel te halen en te horen dat je de eerste pelgrim van het jaar bent. En die calorieën moeten ook weer aangevuld worden, uiteraard.

Ik slaap vandaag in ABCompostelle, een degelijk uitgeruste gîte, een beetje aan de rand van de stad. Geen luxe, maar een bed, een douche en zelfs een keukentje. 

Dan nu even over Elisabeth, de vrouw die de gîte uitbaadt. Beeld je de volgende situatie eens in: je loopt in een stad met 58.000 inwoners. Je loopt te bellen met je vrouw. Plots spreekt een andere vrouw je aan in de straat, ongeveer 5km van waar je die avond slaapt. Zij dacht dat jij tegen haar sprak, je legt uit dat dat niet zo was. En er gaat een belletje rinkelen bij haar. “Wacht even, kom jij uit België?” vraagt ze. “Ja,” lach ik, “hoor je dat zo goed dan?” “Ben jij de pelgrim?” “Euhm, ja?” “Maar allez, ik ben Elizabeth, wij hebben straks een afspraak.” De kans dat je dat voorhebt is toch relatief klein hé. Dat zij net aan de andere kant van de stad op straat staat, net op het moment dat jij voorbij wandelt op zoek naar eten … 

Elizabeth is een supervriendelijke enthousiaste vrouw, ze heeft zelf al meermaals tochten gemaakt en weet wat een gedoe het is om hier een slaapplaats te vinden. Maar ik ben er bijna, garandeerde ze me. Van zodra je in Mantes-La-Jolie bent, zou dat moeten makkelijker lopen en al zeker vanaf Épernon. Het is hier lastig, bevestigde Elisabeth, maar ze ging me helpen. Dus hebben we samen tot aan Épernon mogelijke oplossingen gevonden. Morgen een Airbnb op 27 km van hier. Voor overmorgen en zaterdag ging zij kijken en voor zondag is het bij een abdij te doen en maandag ben ik al in Chartres!

Ik ga blij zijn dit stuk van de route achter me te kunnen laten, het mag wel een stukje vlotter lopen dat zoeken naar een slaapplaats. Ze wist nog te vertellen dat op de andere routes het een heel ander verhaal is, dat het daar bijna toeristisch is geworden. Maar deze jongen koos blijkbaar voor een minder logische optie. 😅 Nu ja, moeilijk gaat ook zeker? 

De eerste twee pagina’s van mijn boekje zijn bijna vol. Ik heb al meer dan een kwart miljoen stappen gezet en ben 10 dagen onderweg. Volgens de bordjes hier is nog maar 1800 kilometer meer. Amper nog 72 dagen van 25 kilometer. Ik ben er al bijna. 😉

Oh, ik heb nog één ding te vertellen, onderweg van Croixrault naar Grandvilliers heb ik een nieuwe reisgezel opgepikt. En die is al meermaals de start van een conversatie geweest. Alleen al vandaag hebben er vier mensen mij over aangesproken. Het gaat over een stok. Echt, een simpele stok, die op mij lag te wachten in een boswegel, maar nu dus een personage is geworden op mijn tocht. Op de foto lijkt ie misschien klein maar hij komt ongeveer tot aan mijn borst.