Vanaf dag tien …

Today was a good day, laat ik daar maar mee beginnen! Het voelt alsof de bouwvergunning binnen is om de kathedraal terug op te bouwen. De rugpijn hindert me tijdens het stappen eigenlijk niet. Ik voel die nog wel af en toe maar dan meer als ik niet onderweg ben. Goede reclame dus om mensen met lage rugpijn (spierpijn) meer te laten bewegen?

Vanaf dag tien zal dat trouwens allemaal gaan beteren. Dat heeft de voorzitter van “les amis des chemins de compostelle du nord” me beloofd. Zelfs stretchen achteraf zou je minder gaan nodig hebben, dus dat belooft hé. Vandaag was het de hele dag wandelen in en rond mooie natuurgebieden langs het water, een verderzetting van gisteren dus. Al moet ik wel zeggen dat de afwisseling met hier en daar es een dorpje – al lijken die vaak te slapen als ik passeer – ook fijn is.

Ik vertelde gisteren misschien al dat ik net toen ik arriveerde aan het hotel een telefoontje kreeg van Bernard, bovengenoemde voorzitter. Hij gaf me een nummer dat ik mocht bellen voor een slaapplaats vandaag. Dat ging echter niet door, maar toen stelde Bernard voor om bij hem te verblijven. Hij zou me zelfs komen halen met de wagen en terug afzetten de dag erna zodat ik verder kon gaan vanaf waar ik gebleven was. Fantastisch toch, zo’n gastvrijheid.

Bernard en Marie-lou, opnieuw fantastische mensen, gaven me eten en boden me een slaapplaats, een leuke conversatie en een douche aan, en echt waar hè mensen, meer heeft een mens eigenlijk niet nodig. Wat hebben we massaal teveel spullen eigenlijk.

Voor morgen heb ik dankzij de contacten van Bernard ook al een locatie weten te strikken. Niet bij mensen thuis maar in het foyer Anne Franck in Arras. De start van een nieuwe route … Eén van de vier routes ligt dan officieel achter me.

Wat volgt is een tocht tot voorbij Parijs richting Chartres waar de Via Turonensis op me wacht. Maar ik heb mogelijk morgen een afspraak met de voorzitter van het compostela-genootschap van het volgende arrondissement. Hij zou me een lijst bezorgen met locaties. We zien wel hè want momenteel blijft het nog bij een voicemail, maar ik voel me content. Nu al heel erg dankbaar aan iedereen die me geholpen heeft voor en tijdens de tocht. Wat kan het toch mooi zijn, het simpele leven van een pelgrim in de vorm van een kapelletje in aanbouw. Vanaf dag tien staat daar terug een kathedraal, blijkbaar.