Een nieuw medisch drama …

Maar deze keer heb ik er niets mee te maken. De dag begon nochtans vrij goed. Rond 7 uur was ik de baan op, rond 8 uur had ik Liz opgepikt en een dik kwartier later zaten we met zijn vijven een ontbijtje te eten. Jade, Eric met zijn blik tonijn, Magdalena, Liz en ik en het was best gezellig. Hiermee werd de toon ook meteen gezet voor de rest van de dag overigens. Beetje wandelen, stoppen bij een bar, wat eten en drinken en weer een beetje wandelen. Heel veel kilometers hebben we niet per sé afgelegd, maar collectief hebben we wel heel wat uren op de route gespendeerd. 

In een van de stops hebben we ‘familiar faces’ tegen het lijf gelopen waarvan we dachten dat we ze onderweg kwijt waren geraakt. En dat is fijn, zeker met die influx van nieuwe gezichten die de laatste 100 kilometer met zich mee bracht. Het voelt echter nog helemaal niet te druk aan. Deels doordat we de ‘gronze’-haltes vermijden, maar ook deels doordat het gewoon niet extreem druk is momenteel. 

De route zelf was best mooi. Een gezonde mix van klimmen en dalen, van verharde en onverharde wegen, van stad en bos. Maar daar zitten jullie allemaal niet op te wachten. Dat besef ik wel. De titel ‘het nieuwe medische drama’ heeft wel degelijk een grote impact gehad op mijn dag vandaag. 

Jade was onderweg met Eric toen ze al vroeg in Arzúa aankwamen. Bij het verlaten van de stad merkte ze nieuwe beten op. Dit in combinatie met de gezwollen hand door de allergische reactie op andere beten, deed bij Jade toch enige paniek toeslaan. Ze zocht, samen met Eric, medische hulp en daar kwam de conclusie dat het vermoedelijk ‘bed bugs’ zijn die de boosdoeners waren. Vreselijke beestjes waar je niet zo makkelijk van verlost raakt … zelf overweeg ik gewoon alles weg te gooien. Verkleurde t-shirts met gaten ga ik sowieso niet missen, maar mijn boxershorts … dat wordt nog een pijnlijk afscheid. 

Toen het nieuws zich verspreidde dat Jade medische hulp nodig had, brak de groep verder op. Alex en Ari bleven achter, ik ging verder richting de albergue en kwam wat verderop Liz tegen. Toen we aankwamen in albergue wachtte er ons nog een vreemde interactie met een bizar Amerikaans ouder koppel. Maar goed … Jade kwam uiteindelijk aan in de albergue om iedereen even gerust te stellen dat het best ok gaat met haar. Zij slaapt vandaag in een privé-kamer, in quarantaine ermee 😉.

Dus je ziet de titel was niet gelogen, alleen was het gelukkig niet met mij, helaas wel met Jade. Hopelijk is het hiermee gepasseerd voor iedereen.