Officieel de laatste zware etappe van mijn tocht.

Ik volg nog een voorlaatste keer de groep en dat zal ik geweten hebben. Deze ochtend vertrok ik alleen vanuit Barbadelo richting Ventas de Narón. Even een koffiepauze genomen en met Astrid gebeld … en onderweg Liz, Alex en Jade tegengekomen. In die volgorde overigens.

De tocht vandaag bestaat uit veel meer kilometers dan eigenlijk nodig is voor mij. Ik hoef helemaal niet zo snel te gaan. Maar ik volg, nog even toch, want ik moet gaan vertragen.

Over de middag hebben we veel te lang tijd genomen om wat te eten in Portomarín, waardoor het plots een tocht werd die zou doorgaan tot diep in de namiddag. Het was gelukkig niet bloedheet, maar heel aangenaam is dat toch ook niet. Nadat we Liz hadden achtergelaten in het dorp dat klinkt als een powerrangers-schurk, ging ik met Walter, Jade, Juhi en Meghan verder. Kunt u nog volgen eigenlijk? 

Uiteindelijk kwamen we aan in casa Molar. Het voelt meer aan als een Franse gîte dan een albergue. En eigenlijk voelt het nog het meest aan als een zwijnenstal die opgeknapt werd voor wat extra geld. Een douche met het wc in dezelfde ruimte voor 8 bedden is alleszins niet teveel, maar goed, ‘basic’ daar kunnen we ondertussen wel al mee leven. Alleen is het nu ook niet bepaald goedkoop voor een albergue. Maar misschien betaal ik extra om door de 55+ Spaanse vrouw die de boel hier runt, steeds ‘guapo’ genoemd te worden? Wie zal het zeggen? 

Morgen is het de voorlaatste volledige etappe van mijn tocht. 26 kilometer richting Melide. Het einde is onmiskenbaar dicht. En ik voel me er goed bij, maar toch ook een beetje bitterzoet. Al denk ik dat dat gevoel vooral komt door de mensen van de Spaanse wegen nu, dan van het wandelen zelf …