Change of plans …

7:15 uur en deze pelgrim was al de baan op, het gaat allemaal iets vlotter als je geen tijd verliest door het zoeken naar zonnecrème.

Het was waarschijnlijk de laatste keer dat ik Alain en Victor tegenkom, want zij blijven twee dagen in Dax en zijn ook van plan om nieuwe schoenen te kopen. Vanavond deel ik wel opnieuw een gîte met Patrick, en morgenavond eveneens. Maar dat wordt dan waarschijnlijk onze voorlaatste keer samen. Ik las namelijk een extra etappe in tot in Saint-Jean-Pied-De-Port. Ik zit echt niet te wachten op drie dagen na elkaar van 35 kilometer. 

De route deze ochtend was meteen veelbelovend. Al snel ging de route weg van het asfalt om links het bos in te draaien. En in dat bos bleef ik ook de hele tijd wandelen bijna letterlijk tot je aankomt op je plaats van bestemming. Ook kreeg ik opnieuw de kans om mijn “mist-fotografie” te oefenen. 

Er stopte zonet een auto naast in het midden van het bos, op een zandwegje. Ze spraken me aan. Het bleken vrijwilligers te zijn die controleerden of de weg nog overal voldoende duidelijk is aangeduid. Ze vroegen me vanwaar ik ben vertrokken en toen ik antwoordde dat ik nabij Brugge in België was vertrokken, begon de man naast de bestuurder te gniffelen. Ik snap het wel, meneer, je moet een beetje zot zijn. Ze reden vervolgens weg en wensten me veel courage. 

De tocht verliep zonder al te veel problemen, ook qua rugpijn. Die is nog niet helemaal voorbij maar het is een groot verschil met gisteren. Alhoewel ik wel pijn had in mijn hart toen ik een kooi met daarin vier beagles passeerde, waarvan eentje wel heel mager leek. Ik had de eigenaar niet gezien, maar had hem er zeker over aangesproken mocht ik hem wel hebben gezien. Ik kan nu toch echt, niet de enige zijn die dat ziet?!

Enkele kilometers voor de eindbestemming stond Patrick opeens aan de kant van de zanderig wegje. Hij had een grote streep getrokken in het zand en stond zogezegd klaar met een chronometer. Leuke mens, die Patrick. Ik ben doorgewandeld en opnieuw riep hij nog na dat ik het beste bed voor hem moest reserveren.

Morgen had ik plannen om in Saint-Criq te slapen, maar de uitbaatster van de gîte én Patrick hebben me overtuigd om door te wandelen tot in Sorde-L’abbeye. Dat zou erg de moeite zijn. Dus alle plannen even omgegooid. Morgen wordt het een veel langere etappe, daarna volgt er een kortere etappe, en tot slot nog een gemiddelde etappe tot in Ostabat. De laatste halte van de Voie de Tours. Want daarna kom ik aan in Saint-Jean-Pied-De-Port. Het begin van de Camino Frances. Het slotstuk van mijn tocht, zeg maar. De finale 784 kilometer zal veel drukker en wellicht ook warmer zijn. Maar je moet het als pelgrim blijkbaar echt eens gedaan hebben. Dus ja …