Een kleine wijziging in de plannen. Uiteindelijk alsnog besloten om niet de lange route naar Bordeaux te nemen, ook wel de historische route, maar de nieuwe Compostelawegen te volgen. Met een ferry de rivier overgestoken en vervolgens langs uitgestrekte velden vol wijnranken eerst richting Margaux gewandeld en daarna richting mijn slaapplaats voor de avond. We deden het rustig aan om niet te vroeg aan te komen, want het wandelen gaat best aan een vlot tempo. Ik heb zelfs mijn schoenen uitgedaan om even pootje te baden.
Alex heeft het grootste deel van de dag met me meegestapt tot aan Arsac waar onze wegen definitief scheiden. Hij blijft namelijk twee dagen in Bordeaux, want zijn vrouw wacht hem daar op. De kans dat onze wegen nog samenkomen is in theorie klein, maar zeker niet onmogelijk. Dat heeft de route al uitgewezen.
Mijn stok is blijkbaar hout van de klimop-plant. De klimplant die soms gezien wordt als een parasiet, wat trouwens geen waar is toch even dit uit de wereld helpen, is nog steeds mijn trouwe metgezel op de route. Het was Hélène die me dat vertelde en ze zei het met zo’n zekerheid dat ik er zelfs niet aan durf te twijfelen.
Na het wandelen van het ene kasteel na het andere, het één nog groter dan het andere, en tussen de ogenschijnlijk oneindige velden met druiven voor Bordeaux wijn – hoe kan het ook anders – moest ik nog een ommetoer maken van 6 kilometer om op mijn eindbestemming aan te komen. Ik slaap vandaag bij Régis en Brigitte. Hij is it’er, zij leerkracht Spaans. Ze hebben twee kinderen en ik schuif zo dadelijk bij het gezin aan aan tafel. Ik slaap tussen de boeken, in een Frans bed, lees: te klein voor mij, maar wel perfect. Geen snurkers bij me, geen krakende bedden, gewoon een comfortabel iets te klein bed en ik ben er blij mee en dankbaar voor.
Eén reactie
Ik voel gewoon dat het zo’n deugd doet, je voeten in dat koude water… 😘😘😘