Ongelooflijk, het is al een jaar geleden …

Eerlijk waar, ik kan het zelf maar moeilijk geloven. Een jaar geleden trok ik de deur achter me dicht om 80 dagen aan één stuk te gaan wandelen richting Santiago. 3 landen, 80 stops, ±2100 kilometer. Twijfel of ik het wel zo halen, dat moment waarop de twijfel omslaat in “ik ben dit echt aan het doen”, dat moment waarop ik mezelf betrap dat het “MAAR! 900 kilometer meer was”. De fantastische mensen die me onderdak hebben geboden, de fantastische mensen die de weg met me deelden, de steun van het thuisfront. Soms enkele dagen, soms maar een uur, soms weken aan één stuk. En met sommigen blijf je aan de praat …

Die andere mens die ik werd onderweg, erg veel is daar niet meer van overgebleven. De goede gewoonten als vroeg gaan slapen en vroeg uit de veren, veel bewegen … Er is amper wat overgebleven, ook het gewicht dat ik onderweg afgooide, heb ik helaas grotendeels terug. Maar tegenwoordig heb ik wél vingernagels, dat is toch één slechte gewoonte waar ik dankzij mijn camino vanaf ben geraakt.

Ik had op voorhand geen grote levensdoelen of antwoorden waar ik naar op zoek was, maar achteraf werd ik wel degelijk (zoals jullie ook hier hebben kunnen lezen) overmand door de fameuze post camino-blues. Die heeft me toch enkele weken parten gespeeld. Wat maken we het ons toch graag moeilijk in ‘het echte leven’. Maar dat gaat gewoon verder, die realiteit daar is geen ontkomen aan, net zoals belastingen tikt de tijd genadeloos verder. Die bubbel waarin je leefde, waarin tijd een ander concept leek, wel eenmaals thuis werd die vakkundig doorprikt.

Een jaar geleden stond Astrid te wenen in de voordeur en was ik aan het wenen terwijl ik de straat uitwandelde, bracht Patrick mijn drankflessen die ik vergeten was mee te nemen en zat de geweldige Geert op me te wachten met een lasagne, al wist hij niet dat ik geen vlees at. Een jaar geleden had ik reeds meer dan 1000 kilometer voorbereidende wandelingen afgelegd, zonder ooit maar één blaar te hebben gehad. En ging ik vervolgens op dag 1 blaren oplopen. Alle postkaartjes zijn geschilderd en bezorgd. Ik heb nog één grotere tekening die ik wil maken, maar die blijft in de familie. Een jaar geleden al zeg. Goh en eerlijk eigenlijk zou ik zo opnieuw vertrekken, zelfs al besef ik dat ik toch vrij zeker de eerste tien dagen stevig zou afzien.