De mooiste etappe tot dusver …

Nadat ik deze morgen door een stuntelige (met een gebroken vinger) Italiaan abrupt wakker werd gemaakt rond 4 uur heb ik eigenlijk niet echt meer kunnen slapen. Dus besloot ik rond 5u30 om van een “italiano più vecchio e pesante” een deugd te maken en heel vroeg te vertrekken. 

Om 6 uur had ik ontbeten en enkele minuten later stonden zowel ik als een 21 jarige sympathieke Amerikaan klaar om een berg te overwinnen. 

Dus zo gezegd zo gedaan. In het ochtendgloren en de mistlaag begonnen Tyghe en ik eraan. Ik was letterlijk drie relatief steile straten verder of ik begon al foto’s te maken. De bergen waren ontroerend mooi. De foto’s doen het niet voldoende eer aan, maar wat is dit toch gewoon loepzuivere eyecandy. 

En het werd er eigenlijk alleen maar beter op hoe hoger we kwamen. Veel te veel gelijkaardige foto’s later waren we ook de twee broers uit Lille tegengekomen en hebben ook zij met ons meegewandeld. Wat mogelijks ons tempo verder de hoogte in jaagde. De etappe zou een uur of 7 à 8 bedragen. Dit olijke viertal legde het af ik 6 uur en zo’n 100 foto’s. Ik heb van de hele Camino nog nooit onderweg meer genoten dan vandaag.

Wat wel minder genieten was, was de regendouche die we de laatste kilometer nog over ons kregen. Maar voor ons was dat maar een tiental minuten, er waren er achter ons die minder geluk hadden. 

In Roncesvalles slapen er zo’n 300 pilgrims vanavond. De volgende logische etappe is Zubiri maar daar zijn alle albergues precies al volzet. Tenzij we ons haasten en kunnen aankomen voor één uur morgenmiddag. Dus dat is het plan. We zullen zien of dat lukt. Jammer dat ook op de Frances dit soort gedoe blijft spelen. Ik hoop dat deze meute snel uiteenvalt. Of misschien moet ik toch weer gaan vooruit reserveren … 

Oh en er was geen bordje dat aankondigde dat we de grens over hadden gestoken. Dat vond ik oprecht spijtig. Doe beter, Frankrijk, Spanje.