De brug is kapot.

Sordes was op zich niet slecht. Een lekker vers omeletje gaat er altijd in. Maar ik was wel een beetje in twijfel. Geef ik 20 of 30 euro. Ik ben bij mijn principe gebleven van 30 euro als er eten bij komt kijken, maar als je dan gaat vergelijken voelt de ene dertig euro al meer terecht aan dan de andere. 

Het principe van donativo is simpel. Je geeft wat je kan, maar ik wil ook geen krent zijn die maar bedrag x geeft. Snap je? Meestal is dat anoniem maar toch. 😂

Vandaag was het een korte etappe tot aan Bergouey, even uitrusten zeg maar. Maar de voetgangersbrug is kapot, dus was het een stukje met een shuttle te doen. Uiteindelijk heb ik vandaag maar zo’n 19 kilometer gestapt. Die heb ik samen met Patrick afgelegd. Toen we samen aankwamen, zei hij me nog dat ie ervan overtuigd is dat ik hem nog ga missen én dat we elkaar vast nog terugzien. En iets in mij zegt dat dat wel kan kloppen trouwens. 

Astrid heeft zopas mijn eerst slaapplaats in Spanje vastgelegd. Het lukte mij niet op de gsm, dus weer maar eens wifey to the rescue. Vier juni! Dat is de eerste nacht van ± 30 stapdagen tot in Santiago. Als alles goed verloopt, kom ik dan dinsdag 4 juni juli aan. 

Wat doet een pelgrim als die voor de middag toekomt op zijn plaats van bestemming? Wel als eerste nam ik afscheid van Patrick. We zijn het lang niet over alles eens, maar ik heb me goed geamuseerd met hem. Het was fijn de weg met hem te delen. Daarna probeerde ik mijn kamer te vinden. Want niemand nam op, ik had geen adres en ik stond te roepen – waar het uiteindelijk ook bleek te zijn – maar niemand reageerde. Behalve de buren want die vertelden me dat ze hun huis huren van dezelfde mensen en dat ze zouden even voor me bellen naar hun dochter en boden me ook een koffie aan. Wat lief en hoe fijn zo’n klein gebaar toch kan zijn. 

Enkele minuten later kwam hun dochter aan en begeleidde me naar het huis, en blijkbaar waren haar ouders toch gewoon thuis. Misschien hadden ze gewoon nog geen zin in bezoek?! 

Vervolgens kreeg ik een kleine rondleiding. Hier is de badkamer, daar het toilet en dit is jouw kamer. Geen slaapzak vanavond maar een heus tweepersoonsbed. Wat heerlijk en mogelijks ook de laatste keer in een lange tijd. Want de albergues in Spanje zijn vaak van een groter formaat en met stapelbedden. 😅

Daarna waste ik al mijn kleren met de hand in een teil. Tijdens de rondleiding wees ze naar de teil met de melding als je je kleren wil wassen, kan je dat hiermee doen. Ik denk dat ze subtiel duidelijk wou maken dat ze me niet zou aanbieden om mijn kleren in de wasmachine te stoppen. Wat andere gastheren en -dames wel al hebben gedaan, maar goed. 

Daarna schilderde ik twee postkaartjes, en voor één van de twee had ik helaas meerdere kaartjes nodig omdat het niet uitdraaide zoals ik wou. Dit brengt me bij een probleem. Ik heb er nog wel enkele te schilderen, maar ik heb nog maar drie kaartjes meer over. Ik moet dus op zoek naar nieuwe postkaarten!!

Terwijl alles uithangt, heb ik ook wat gerust en nu is het bijna 19:30. Tijd om te eten. Microgolfrijst met een potje saus met gegrilde groenten. Je ziet het is lang niet alle dagen feest onderweg. Morgen de laatste halte van de via Turonensis: Ostabat. Dan kan ik formeel zeggen dat ik heel Frankrijk te voet heb doorkruist. Hoera!