We zijn al bijna uit Les Landes …

… en in enkele dagen kom ik aan in Spanje! Over de tocht vandaag kan ik niet heel erg veel vertellen. Behalve dan misschien dat ik een bord tegenkwam waarop stond dat het nog maar 926 km is naar Compostela. En eerlijk waar het klinkt enorm, maar voor mij voelde het echt aan als ‘nog maar’ een goeie 900 kilometer! Het waren hele lange stukken asfalt naast de autosnelweg. Pas op het eind werd het een mooiere route. De zon beukte er ook stevig in. Dus ik was blij dat ik na 23 kilometer aankwam in Onesse-Laharie. 

Over Philippe had ik jullie al eerder verteld. Wel hij was een half uur eerder toegekomen. En leek heel blij mij terug te zien. En ik was ook best blij eigenlijk. Sympathieke mens al heeft hij wel een heel traditionele visie op de wereld, heb ik daarnet ontdekt. Eveneens heet hij Patrick en niet Philippe. 😅

Toen ik hier toekwam bleek het hier feest te zijn. Ik knikte even vriendelijk en ging verder richting de gîte. Maar Patrick had al wat contacten gelegd. Dus na mijn rugzak in een kamer te hebben gelegd, gingen Patrick en ik richting de feestelijkheden. We kregen wat te drinken en wisten nog een fles cola te bemachtigen. Handig aangezien er niets open was vandaag.

Na wat schilderwerk en enkele uren later verschenen ook de twee aardige gelovige jongemannen terug aan de dorpel. Zij waren eerst naar de mis gegaan en zijn dan pas gaan stappen. Met als gevolg dat ze volop in de regen zaten. 

Met zijn vieren zijn we nog eens richting de feestelijkheden geweest, maar er viel niets meer te rapen. Patrick trakteerde ons nog op churros. Waarvoor dank, trouwens. En daarna keerden we terug ‘huiswaarts’. 

Later volgde er nog een gesprek over geloof, een boeiend gesprek, dat uitdraaide op een gesprek over de maatschappij. Twee diepgelovige jongens, een 70’er en ikzelf. Laten we zeggen dat we het niet op alle vlakken eens waren, maar dat is ok, toch? 

Ik heb hier amper een signaal dus er is een mogelijkheid dat deze update pas morgen online verschijnt, mijn excuses in dat geval.