Het etentje met Victorina in Beyrouth was niet alleen gezellig en in goed gezelschap, maar ook heel lekker. Wat een heerlijke keuken is Libanees toch. En om zich is het alleszins best een mooie stad om even een bezoekje te brengen.
Maar ik kon niet te lang blijven hangen in Poitiers, want na een nacht waarin Bruno me een keer heeft doen wakker schrikken, moest ik weer verder trekken. Het slapen in een slaapzaal ben ik nog niet gewoon, zoveel is duidelijk.
Dat is wel het goede van mijn route trouwens. Ik word echt geïntroduceerd in het leven van een pelgrim. Het is niet meteen de gekte van camino frances. Maar week na week ontdek ik nieuwe facetten van het leven als pelgrim.
Vandaag zat ik door het getik van mijn stok plots met een nummer van Tom Waits in mijn hoofd. Starving in a belly of a whale staat op Blood Money. Dus voor de eerste keer sinds mijn vertrek een tijdje gewandeld met muziek in mijn oren. Maar wat een muziek ook. Wat een fenomenale plaat is Blood Money eigenlijk. Meekwelen uit volle borst is gelukkig geen probleem want ik deel de route enkel met de vogels in de bomen en struiken.
Alhoewel dat klopt niet helemaal. Ik heb zopas twee joekels van naaktslakken even een lift gegeven naar de andere kant van de weg. Zodat ze hopelijk hun tocht veilig kunnen verder zetten. De weg lag al bezaaid met de restanten van tientallen slakken die minder geluk hadden.
Ook voel je je een beetje een indringer wanneer je langs de weg de krekels hoort stilvallen wanneer je dichtbij bent en vervolgens terug in actie hoort schieten als je volgens hen ver genoeg weg bent. Het deed me denken aan de hondenketting bij het binnenwandelen van het dorpje in Noord Frankrijk. En het was een goede reminder. Wij zijn hier met zijn allen wel degelijk te gast op hun terrein. Zij waren hier eerst en ze zullen ons hoogstwaarschijnlijk ook overleven.
Deze morgen heeft Pierre die de halte Jacquaire uitbaat in Poitiers me een uur lang vergezeld. Hij vertelde over zijn geschiedenis, gaf me tips over de route en dat het een goed idee is om af en toe eens tien minuten met blote voeten in het natte gras lopen. Om even je voeten te verfrissen, zeg maar.
Bruno, waarmee ik de kamer deelde, adviseerde me dan weer om de Landes over te slaan. Hij zei tegen dan heb je al bewezen dat je kan stappen. De Landes is een week wandelen in niemandsland. Waar weinig voorzieningen zijn en het gaat al gauw vervelen. Hij had de eerste keer hij de tocht aanving niet naar dat advies geluisterd en heeft het zich beklaagd. De tweede keer sloeg hij ze wel over en dat raadde hij me dus ook aan te doen.
Wanneer ik toekwam in Lusignan zat er een andere pelgrim te wachten aan het onthaal. We slapen vanavond met z’n drieën in dezelfde refuge pèlerin. We zijn met zijn tweeën eten gaan halen en hebben samen onze calorieën terug aangevuld. Morgen slapen we weer met z’n allen in dezelfde halte. Maar daarna scheiden onze wegen wel. Sowieso leuk en een fijne afwisseling om even onder de pelgrims te zijn. Het wordt vast nog teveel, zeker in Spanje, maar we zien wel. 😅
Eén reactie
Ik volg je elke dag en en wat jij uit je schoenen schudt is formidabel je bent een crack ik en tante bewonderen jou verder nog geluk en goeie moed op je trip doe zo voort