De GR655

Zoals reeds gezegd sliep ik gisteren bij André. Ik arriveerde vrij vroeg en ben dan, na de introductie, beginnen schilderen. Want ik vergeet jullie postkaarten niet, maar ik wil het ook niet rap rap doen. Dus terwijl het buiten regende met bakken zat deze pelgrim rustig te schilderen in de keuken van André.

Tot de regen plaatsmaakte voor flauw lentezonnetje en André me meenam op een toer door de stad. Hij liet me het kasteel zien. De opslagplaats, de kerk … heel fijn allemaal. Les Ormes heeft eigenlijk heel wat mooie gebouwen die in sommige gevallen amper tot niet gebruikt worden. Zonde eigenlijk. 

Gisterenavond nog met André de route even bekeken voor de komende dagen. Hij betreurt het dat de nieuwe pelgrimsroute de oude links laat liggen ten voordele van wat sneller vooruit te gaan. Hierdoor mis je wel wat zichten en interessante stopplaatsen, aldus André. Nu ik snap beide kanten van het verhaal wel. Extra kilometers om iets te zien, het is niet altijd evident, mijn voeten gaan daar ook niet altijd mee akkoord.

Vandaag slaap ik in Châttellerault bij mevrouw Champigny. Maar ik had eerst ‘getten’ nodig. Want ik en mijn rugzak zijn aardig beschermd tegen de regen, maar mijn schoenen – hoewel ze waterdicht zijn – niet. Want waterdichte schoenen betekent natuurlijk niet dat de regen niet naar binnen kan sijpelen. Beenkappen vormen daar een oplossing voor. Decathlon to the rescue. 

Ik besloot even halt te houden bij een soort van broodjeszaak en vroeg hen meteen ook of ze 20 euro extra konden aanrekenen om het dan in cash terug te geven, maar dat verstonden ze niet. Een aardige dame van de post probeerde te helpen, maar zelfs met haar hulp lukte het niet. Ze stelde me voor dat ze me naar een bank zou voeren. Lief van haar. Daarna vroeg ze waar ik naartoe ga. Ik maakte duidelijk dat ik aangekomen ben, ik slaap vandaag in deze stad. Toen vroeg ze, Sarah heette ze, waar precies. En nadat ik het adres zei, bleek dat ik bij haar nicht slaap. Ze zei: “er is maar één iemand in Châttellerault cultureel onderlegd genoeg om pelgrims op te vangen.” Er wonen 31500 inwoners in deze stad en ik loop letterlijk de nicht van de mevrouw tegen het lijf die me een slaapplaats aanbood. Das wel een leuk toeval, als je het mij vraagt.

Ik had een blaar op mijn teen die ik heb opengeprikt, ontsmet en een plakker opgedaan. Gevolg van die plakker? Ik heb nu een sneetje tussen mijn tenen door de wrijving van die plakker en zo blijf je bezig, natuurlijk.

Maar komt goed, geen zorgen, want mijn slaapplaatsen liggen voor een ruime tijd al vast. Het gaat ontzettend veel vlotter dan ervoor. Mede dankzij mijn fantastische vrouw natuurlijk, maar toch, wel ff schrikken dat er zoveel haltes tussen Poitiers en Bordeaux zitten. Ik dacht toch iets sneller in Bordeaux aan te komen. Volgens madam Champigny is het van bij hen nog zo’n twee maand stappen tot in Compostela. Als dat klopt, ga ik er net geen drie maand over doen en kom ik ongeveer rond 10 juli in Spanje aan. De nieuwe goedheilige man est arrivé.