Het zit hem echt in de kleine dingen!

Even open kaart spelen met jullie. Gisteren koos ik voor een hotel omdat ik Tours bereikt had. En op een of andere manier vond ik dat een belangrijk moment. Dat leken ze alleszins ook in de kathedraal te vinden. Een beetje meer luxe – lees: een bad- had ik wel verdiend. 

Maar die hele ervaring viel eigenlijk een beetje tegen en dat kwam voornamelijk door de vrouw aan het onthaal. Ik betaalde 60 euro voor een nacht en met de kamer was er op niets mis mee. Allez ja het bad was wat klein, maar goed misschien ben ik gewoon te groot voor dat bad. 

Maar dus toen ik aankwam bij het hotel was het net 16 uur geworden, ideaal want het hotel gaat op zondag pas om 16u00 open. Ik was kletsnat, zo nat dat het water in mijn schoenen stond. Maar om 16:05 stonden ik en een ander koppel nog steeds voor een gesloten deur. Pas toen iemand anders met een kaart naar binnen ging, konden wij ook binnenglippen. 

En daar sta je dan. Aan een balie die al even open had moeten zijn. “Bonjour” te roepen. Het koppel instrueerde me nog iets luider te roepen, dus ik probeerde het wat later een tweede keer. En jawel hoor er was iemand want enkele minuten later ging het deurtje van privé open en kwam er een keurige jonge vrouw aan de balie zitten. Ik zei “Bonjour, j’ai une réservation.” Maar zij had er nog geen zin in. Ga daar even zitten, zei ze tegen ons drieën. Ik heb nog even een kwartiertje nodig om alles “mise-à-jour” te krijgen. Ik had geen zin in haar attitude en zij had duidelijk al even weinig zin om op zondag te werken. Dat liet ze wel verstaan.

Het verschil met de molen of zelfs met vandaag hier in Montbazon is gigantisch. In Montbazon slaap ik in een ‘halte jacquaire’ van de stad. Een klein huisje op een parking met een kamer met 4 bedden, een woonkamertje met een kleine maar degelijk uitgeruste keuken en een badkamer. Het kost me deze keer amper 15 euro en hoewel er niemand was om me te verwelkomen, voelde ik me er stukken meer welgekomen dan in het hotel in Tours! Er wachtte me een klein gebakje en een fruitsapje, een handgeschreven kaartje van een zekere Brigitte en een stempel voor mijn credencial. 

Die kleine dingen, ik ben er precies gevoelig aan, misschien nog wel gevoeliger nu op deze tocht dan anders. 

De route weg van Tours naar Montbazon is met de auto slechts 13 kilometer. En toch heb ik erin geslaagd om vandaag bijna 25 kilometer af te leggen. Deels door mijn eigen dommigheid – ik vertrok deze morgen weg van het hotel zonder goed te kijken in welke richting en stond plots opnieuw aan de kathedraal van Tours – deels doordat de pelgrimswegen vaak grote omwegen nemen om de tocht zo aangenaam mogelijk en dus zo ver mogelijk van drukke wegen te houden. 25 kilometer gestapt en dus amper een goeie 13 kilometer dichter bij Poitiers. 

Maar nu zit ik hier in Montbazon op een terras, mede dankzij Astrid, zij gaf me het adres van een horeca zaak die vandaag wel open is 😂. Het flauwe lentezonnetje en de frisse pint doet me goed want eerlijk, na Tours had ik het wel even moeilijker. Teveel alleen zijn met je gedachten is ook niet altijd goed 😉. Ik mis jullie wel eigenlijk, hoe weinig we beseffen wat we hebben tot je ergens te voet 500 kilometer van je thuis verwijderd bent. 

Ik zag vandaag onderweg een bord dat het nog 1400 kilometer naar Compostela is. Dat kan er nog wel bij, toch?