En dan kom je aan in Épernon, na een vrij pittige tocht van 32 kilometer. Met zware benen, voeten en schouders … Op zo’n slordige 350 kilometer van je vrouw, je familie, vrienden en ja ook, je hondjes 😁.
Route twee van de vier is hiermee officieel afgesloten: Arras-Épernon. Ik kijk er met gemengde gevoelens op terug. Aan de ene kant ongelooflijk dankbaar aan de vele mensen die me hebben geholpen om hier te raken. Aan de andere kant ook lichtjes gefrustreerd, maar daar zwijgen we nu over, dat heb ik hier al kunnen ventileren. Waarvoor dank trouwens, om mijn stressbal te zijn, beste lezers.
Ik wil oprecht eerst: Herman, Luc, Geert en Celine, WZC Mater Amabilis én priester Mark, Veronique, Bernard en Marie-Lou, Jo, Elisabeth, Clarisse en Gilles en de kindjes bedanken!!
Jullie hebben jullie deuren voor me geopend, of me geholpen op voorhand of onderweg. Dank je wel!
Ik vergeet jullie natuurlijk ook niet, iedereen die me een centje heeft toegestopt. Ik denk niet dat het gepast is om jullie namen niet op te lijsten, maar weet, ik waardeer het echt enorm. Jullie mini-schilderijtjes komen er zeker aan en ik hoop dat ze niet teleurstellen. 😂
Iedereen die daarnaast ook berichtjes schreef op de site, via Facebook, per sms … ik heb het hier al vaak gezegd, maar ook dat doet deugd.
Tot slot mijn fantastische vrouw, Astrid, de persoon die van mij al meer dan 22 jaar een beter mens maakt, wat zou ik zijn zonder jou?
Ik zit hier nu in de priorij Saint-Thomas, het kost me 40 euro om hier een maaltijd en een bed te krijgen. Deze priorij is verbonden aan de orde van de Benedictijnen. En dat brengt me aan een kritische bedenking. Sta me even toe. Pelgrims helpen is iets waar de Kerk zich niet mee bezig houdt. Daarmee bedoel ik dus niet dat de Kerk gratis eten of een bed zou moeten aanbieden, maar zelfs meedenken werd tot dusver weinig gedaan, met als uitzondering Priester Mark, kwam de hulp altijd van particulieren.
En dan moet je weten dat er mensen zijn die mijn geld weigerden, die niets terugwilden voor hun generositeit, terwijl je in een grote kathedraal alleen terecht kunt voor een stempel in je ‘credencial’ … Het zet alleszins een extra grote ‘spotlight’ op hoe ongelooflijk het is om mensen als Geert, Veronique, Gilles … op je pad tegen te komen.
Het klinkt haast alsof ik er al ben, hé? Terwijl ik eigenlijk nog nergens sta. Ik heb 350 kilometer achter de kiezen. Dat is nog niet de helft van de Via Turonensis, maar toch. Als je ergens aankomt, is dat vaak wel een beetje emotioneel. En die gevoelens van dankbaarheid wou ik even uitschrijven. Maar genoeg nu, binnen een uurtje ga ik quiche eten met prei. En morgen ga ik als pelgrim naar Chartres. Ik heb eerlijk gezegd niet heel veel onthouden van de godsdienstlessen in het middelbaar, maar het Mattheus-effect én het pelgrimslabyrint in Chartres zijn dus wel voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Geen foto’s vandaag in de update. Want er volgt straks nog een tweede update, met een selectie uit mijn foto’s. Ik hoop dat ze in volgorde blijven, maar indien niet mag je er je eigen verhaal mee maken. 😉
Eén reactie
Softie