Geblaf en gefluit

Oops, ik heb gelogen tegen jullie. Gisteren sprak ik van drie dagen van 30 kilometer. Geen idee hoe ik daaraan kwam, want het zijn er maar twee. Vandaag was het namelijk ongeveer 20 kilometer tot aan mijn volgende slaapplaats. 

Een vrij rustige dag dus, en zo begon het ook. Wat bellen met Astrid en dan om tien uur de baan op na een ‘ok’ ontbijtje in de gîte.

Croixrault was misschien niet het beste plan ooit, maar goed, ik heb goed geslapen, heerlijk gedoucht, jammer dat de handdoek stonk en de WiFi niet werkte, maar dat ben ik ondertussen alweer bijna vergeten. Veel mensen hier hebben nog een band met Vlaanderen. Het viel me op dat zelfs in Amiens er nog auto’s rondrijden met een Franse nummerplaat en een sticker van de Vlaamse leeuw. Zo ook de eigenaar van de gîte in Croixrault dus. Hij vertelde me zo’n beetje zijn hele stamboom en dat hij nog vrij veel familie had in Vlaanderen (tot in Gent, zo bleek). Een vriendelijke mens, zoveel is zeker, hij deed zelfs tien euro van zijn prijs omdat ik een pelgrim ben en hij ook vaak wandelt. Al kan dat ook ter compensatie van de stinkende handdoek zijn. 

Nu ben ik onderweg naar Grandvilliers met een route die Apple Maps voor me uitstippelde. Dat lijkt me beter te werken dan Google maps. De route tot dusver is echt heel mooi. Tussen de velden wandelen met een sympathiek zonnetje dat door de wolken komt piepen. En dat alles onder de begeleiding van zwaluwen, vinkjes, leeuweriken, buizerds … Het leven op de route is nog zo slecht niet. 

Wat me ook opvalt is dat in deze regio het aantal honden in dorpen groot is. Ik vermoed anderhalve hond per woning in de kleine dorpen die ik onderweg tegenkom. Die honden vormen een soort van eresaluut van geblaf, van huis tot huis gaat het verder naarmate ik passeer. Ze verwittigen elkaar zodat ze zeker op tijd klaar staan. Dat geblaf verdringt dan tijdelijk de vogels, tot je weer links afslaat, de velden in. Eigenlijk wel genieten hoor en terwijl ik dit schrijf schrikt er een fazant op van tussen het lange gras en vliegt weg, dit soort ontmoetingen daar zal ik het vandaag mee moeten stellen, want op deze wegjes ontmoet je haast niemand. Sterker nog onderweg kwam ik dit tegen en bedacht ik me hoe blij ik eigenlijk wel ben dat ik niet moet rondlopen met een kaart, of op zoek moet gaan naar een telefooncel om het thuisfront even te horen (als ze opnemen ten minste). Het al bijna even erg als in Frankrijk. 😉

Het enige wat ze wel eens mogen doen in deze streek is de heuvels wat vlakker maken. Heuvel op en heuvel af is hier de norm. Heb al een paar ‘côte de wannekes’ beklommen en zelfs enkele klimmetjes die naar serieus naar ‘La Redoute’ neigen. Bergop ligt me meer dan bergafwaarts, dus als ze vooral aan dat laatste wat zouden willen doen, waarvoor dank. 

Mijn verblijfplaats vanavond is bij Brigitte en Antoine, een wat ouder koppel (grijze haren, zoals ze zelf zeiden) die hun huis voor me open hebben gesteld. Een plaats die Suzanne en Vincent voor me hebben geregeld omdat ze zelf geen plaats hadden. Ter info Suzanne en Vincent hun gegevens staan in de gids voor deze route voor alle duidelijkheid. Maar dus dankzij hen deze locatie gevonden in Grandvilliers. Dank je wel en uiteraard nog meer dan aan Brigitte en Antoine!