Callcenter Stijn, hoe kan ik helpen?

Nadat Bernard me terug afzette waar hij me gisteren was komen halen, ging ik verder richting Arras, ook wel Atrecht genoemd. Een weetje voor zij die dit, net als ik, nog niet wisten. 

De tocht was er een voornamelijk in de regen en met vrij stevige hoogteverschillen, maar met de middelen die ik bij me had hield ik het droog. Mijn schoenen zakten bij momenten diep in het slijk, maar we ploeterden ijverig voort. Het blijft wel allemaal pijn doen, als ik eerlijk ben, maar dat krijgt me niet klein en Bernard beloofde me dat het betert op dag 10. Heuvels beklimmen waardoor je hartslag even snel stijgt als je tempo daalt, dat krijgt me niet klein. 

Overigens een indrukwekkend monument tegen gekomen te midden het landschap. De slag bij Vimy was een belangrijke slag voor de Canadezen waarbij meer dan 10.000 slachtoffers vielen. Het monument is enorm, maar ook enorm indrukwekkend, evenals het landschap vol kraterinslagen daaromheen. Het deed me afvragen hoeveel van dit soort dingen er opgetrokken gaan worden in Ukraine? Deze streek mag dan wel de Westhoek niet zijn, het is toch ook de oorlog dat je hier ‘were vindt’.

Hoe dan ook wat me wel enorm demotiveert is de zever om een slaapplaats te vinden, man man man. Het deed me alleszins ook bijzonder goed beseffen hoe lastig het moet zijn voor mensen om afhankelijk te zijn van de goodwill van anderen. Ik heb van Bernard een nummer gekregen van de voorzitter van het Compostela genootschap in deze regio. Die mens wist dat ik ging bellen, en ondertussen probeer ik ondertussen al meer dan 24 uur de man te bereiken. Voicemails ingesproken, maar tot nog toe geen gehoor. Kijk, begrijp me niet verkeerd, dat hele proces draait op vrijwilligers. En voor die man ben ik uiteraard niet het enige dat telt, maar even een reactie sturen kan toch echt geen moeite zijn? Of ben ik toch nog te veeleisend en/of ongeduldig? 

Naast de telefoontjes naar meneer didier, waren er ook de tientallen telefoontjes naar mogelijke slaapplaatsen. Maar blijkbaar was het een slecht moment, vakantie in Frankrijk, veel mensen die hun kinderen op bezoek hadden – en dus geen plaats -, anderen die niet opnamen en nog anderen waarbij het nummer vast verkeerd was op de lijst want toen ik mijn situatie uitlegde kreeg ik als antwoord: “zoek dan de route.” Waarna ze het gesprek afsloot. Leuk is anders en ik vond het callcentertje spelen welletjes geweest, ik wou de stad gaan verkennen, want Arras is best mooi. 

En vandaag slaap ik in het foyer Anne Franck. Een opvangtehuis voor jonge vluchtelingen, maar dus ook voor pelgrims. Ik mag eigenlijk niet klagen, het is alles behalve luxueus, maar de douche is poepheet en die voelde heerlijk. Ik slaap op een oude matras met relatief gammel bed eronder, maar wedden dat ik er in 1-2-3 in lig te slapen?  

“Een stempel? Neen meneer, ik zoek een slaapplaats.” In Arras loopt een priester mensen graag wat wegwijs te maken in de mooie kathedraal. Toen ik hem uitlegde dat ik alle adressen had opgebeld zonder succes, gaf hij mij het nummer van Jo waarmee ik gisteren al sprak. Dus dat ging me ook niet veel verder helpen, en de priester kon niets anders doen dan sorry zeggen.

Change of plans dus. Voor morgen ga ik op een of andere manier tot in Amiens zien te raken, want daar wacht er een klein appartementje op me, waar ik ook een wasmachine heb. Ideaal om mijn kleren eens deftig te wassen.