Mijn rugpijn is er nog maar voelt een stuk werkbaarder dan gisteren. Als in: als ik stap lijkt het me niet te hinderen. De voeten doen ook nog wel wat ambetant maar ze lijken onder controle. Nu willen mijn heupen meeklagen, maar ik heb gedreigd dat ik nieuwe zou laten plaatsen en ze werken weer gedwee mee. Laat ik zeggen dat mijn lichaam nog niet goed beseft dat het voor echt is.
Oh en misschien een kleine toevoeging ik schrijf dit nu terwijl ik 2,33 km verder ben dan gisteren. 😅we zien wel weer binnen 20 kilometer hé.
De route vandaag volgt quasi de hele tijd het stroompje La Marque. Het was van ‘s morgens vroeg tot na de middag wandelen onder het gezang van talrijke soorten vogels door. Mijn Merlin Bird ID app wist me te vertellen dat het onder andere over winterkoninkjes, vinken en Tjiftjafs gaat. Ik ben nog niet zover dat ik ze zelf kan herkennen, maar sommige soorten wel als ik ze zie.
Ik geef je nog graag even een eerste indruk mee van bepaalde vogels en route …
Aalscholvers schrikken op en vliegen weg als je voorbij wandelt, eenden schrikken op en vliegen weg als je voorbij wandelt, maar duiven die verplaatsen zich 10 centimeter en kijken je aan met een blik die zegt: “wat kom jij hier doen?”
Al moet ik nu wel erbij zeggen dat ze dat niet allemaal deden, wellicht had deze er even geen zin in. Wie er ook geen zin in had was het paard dat om negen uur ´s morgens letterlijk in slaap stond te vallen. Voor hem was het duidelijk nog te vroeg, ik kan me daarmee vereenzelvigen.
Noord-Frankrijk is telefonisch onbereikbaar. Elke locatie die ik opbelde voor hulp ging direct over naar een voicemail. En hoorde ik vervolgens niets meer van. Uiteindelijk na quasi 25 kilometer besloot ik dan maar een F1-achtig hotel te boeken. Het leken wel zeecontainers waar ze een bed in hadden gezet, maar mij hoor je eigenlijk niet klagen.
En wanneer ik aankwam bij het hotel belde de voorzitter van de vrienden van Compostela voor de regio waarin ik me bevond plots terug. Hij gaf me enkele nummers die ik morgen mag bellen en eveneens voor wanneer ik Arras heb bereikt.
Dat is vermoedelijk overmorgen, dan zit ik officieel in een andere regio én ligt het eerste stuk (de via Brugensis) officieel achter me. En of mijn voeten, heupen, knieën en rug het geweten hebben. Maar zoals mijn schoonbroer me deze morgen nog stuurde: pain is weakness leaving the body. Deze jongen is vast een blok graniet als ie terug thuiskomt dan.
11 reacties
Stijn.
Veel succes met je avontuurlijke tocht,we volgen ieder dag mee en zijn
benieuwd naar je dagelijks verslag.Go for it.
Groetjes Eddy
Blij te lezen dat het toch een beetje beter gaat, en idd je lichaam moet zich aanpassen. Arras nadert reeds… Dikke knuffel mama😘
Inderdaad nog twee dagen normaal.
Yes! Voor moeders gemoedsrust ook e!😊🥰
Zeker
Ik zal je even afleiden van de pijn met wat Vogel-trivia 😁
De Tjiftjaf kan je eigenlijk vrij gemakkelijk onderscheiden van de andere vogels, want die zingt (met een beetje inbeelding) zijn naam (hoge toon) tjif- (lagere toon) tjaf.
En duiven, tja, die zijn echt gewoon vrij achterlijk, zo duurt het 5 jaar eer een koppeltje duiven een degelijk nest kan bouwen en dus ook een jong kan grootbrengen.
Hou de moed erin en aai nóg meer hondjes, die werken als mobiele laadpostjes!
Hahah nou ja behalve als je een shih tzu tegen komt en het baasje zegt: hij is ’assez méchant’.
Shih tzu’s zijn uiteraard te mijden
Hoe tof is dat. Ik volg je alvast, veilig vanuit mijn zetel. Doe dat goed daar!
Gelukkig lijkt het allemaal een beetje beter te lopen anders had ik gedacht dat je een heuse calvarietocht was begonnen. We blijven je op de voet volgen hoor broere.
Blij te horen dat het beter gaat. En idd, er zijn nog zoveel lieve mensen in de wereld.. Ly🥰