Altijd ‘ja’ zeggen …

Letterlijk uit het leven van de persoon stappen waarmee je sinds het vijfde middelbaar bent opgegroeid. Ja … dat doe je niet zomaar en al zeker niet zonder traantjes. Je trekt echt niet zomaar even de deur achter je dicht. Je zegt tot binnenkort, draait je om en beseft … dit is voor echt hé. 

Tot je 2 kilometer verder bent en dan beseft: “oei, ik heb, denk ik, toch iets vergeten.” “Iets” bijkomstig hoor, maak je geen zorgen, want water en drinkflessen, hoe belangrijk is dat nu echt? Kan je een Camino zonder water doen? Dat lijk ik te hebben willen proberen want eens ik aan Groenhovebos aankwam, besefte ik dat mijn waterflessen nog in de keuken stonden. Gelukkig kan je altijd rekenen op de meesterknecht, Patrick, coureur extraordinair die voor zijn kopman water brengt. Waarvoor oprecht dikke merci. Typisch wel.

Een Camino dat gaat over ontmoetingen. De eerste echte ontmoeting op mijn tocht was Geert en Celine. Een heerlijk gastvrij koppel. Ik mocht met hen en met Celines dochter aan tafel schuiven voor een fantastische avond. En hoewel ik geen vlees eet, en dus ondankbaar er niet van de lasagne heb meegegeten, kan ik mijn hand in het vuur steken dat de lasagne smaakte. De alerte lezer zal zien op welk uur ik deze update schrijf, en die kan meteen ook wel inbeelden dat het een hele fijne avond was. Dikke dikke merci Geert en Celine voor de trappisten, de wijn en de gesprekken over vertrouwen, relaties en over (bijna) altijd ja zeggen. Oprecht heel dankbaar.