Mijn Compostela-verhaal begint in juli 2022. Allez ja, eigenlijk begint alles nog veel vroeger. Ergens in het lagere graden van het middelbaar stopte Hanne, een vriendin, me een brief in mijn handen van iemand die toen met de fiets een gelijkaardige tocht ondernam. Iets in die brief wist me zo te beroeren, dat ik vanaf dat moment wist, ik ga dit ooit zelf ook doen. Al laat ik wel de fiets thuis.
Maar goed, ik dwaal een beetje af. Juli 2022 dus. Na jarenlang over de tocht naar Compostela te hebben gedacht en gesproken, besloot ik toen “ik ga dat doen”. Maar dat mag je dus allemaal niet te luid zeggen als Astrid in de buurt is. Want het is Astrid die me peper in mijn gat strooide: “Oké, doe het, maar alleen als je goed voorbereid bent.” En zo zag de wereld de geboorte van ‘coach Astrid’. Ze zocht schema’s op om de kilometers op te bouwen en een heuse workout die twee keer per week onder haar toeziend oog moest uitgevoerd worden. Nordic curls, planking … tussen ons gezegd die dingen zijn mijn favoriete bezigheid niet, maar ik had een strenge coach.
Ze vergezelde me op bijna elke tocht, wellicht om zeker te zijn dat ik geen stuk van de route afsneed ;-). Tijdens onze tochten kwamen we geiten, schapen, koeien, ezels én vele honden tegen. Die laatste viervoeters kregen meestal een aaitje van me en zo ontstond het idee om bij te houden hoeveel honden ik ga aaien onderweg.
Ze zeggen altijd dat een beeld meer zegt dan 1000 woorden, dus bij deze foto’s. Een niet-chronologische selectie uit bijna 6 maand van weken vol kilometers vreten.
Eén reactie
Geniet van je tocht broer. Het gaat niet om het einddoel (alhoewel…) maar de reis er naar toe. Hou het veilig.